Cholernie długo zajęło mi otworzenie się na swoje marzenia, odpuszczenie bycia tą Angeliną, która liczyła na łaski, na uznanie (na miłość). Kurde, nazwijmy to po ludzku. Błądziłam w chuj wciąż czując jakąś pustkę. Zatrudniałam się w różnych miejscach, chodziłam na dni otwarte firm, wielkich korporacji, wkręcałam się na staże. Wszystko to było takie, takie wiecie – ładne, dopracowane, przeszklone. No chciałoby się tam pracować. Ale mnie w tym wszystkim czegośi co było dalej
kim chcę być w tym internecie?
Kim chcę być w tym internecie? Jakie treści chcę tworzyć? Jaką wartość dać swoim odbiorcom? Co zrobić aby nie marnować ich czasu? Ostatnio dużo o tym myślę.
nie wstydzę się wpisów, gdy jestem słabsza
Dziś się czuję dobrze. Wczoraj czułam się dobrze. Miałam siłę, energię i zapał. Czyli potrafię czuć się dobrze, mimo tego że czułam się, jak się czułam. Jednak tego wszystkiego sobie nie zmyśliłam. Jednak jestem tylko człowiekiem. Jednak nie jestem beznadziejna, leniwa, bez celu, bez sensu.
pierdolone odpuść
odpuść zrezygnuj zrób sobie przerwe odpuść zrezygnuj odpuść późniejmoże później? odpuść zrób sobie przerwę przerwę przerwę (mimo że dopiero zaczęłaś, ale już zrób sobie przerwę) przerwę sobie zrób może odpuść ja pierdole to może odpuszczę i umrę to są właśnie moje emocje związane z odpuszczaniem. bo ja już mam dość odpuszczaniamam dość odpuszczania siebie i mam dość tej ciągłej walki, próśb i modlitw Spoglądam w niebo błękitne, pole mieniące sięi co było dalej
nie taką matką chciałam być
to już kolejny dzień kiedy moje dzieci widzą mnie płaczącą. Mój organizm z każdej strony alarmuje. Przemęczenie, przemęczenie, przemęczenie. Przemęczenie psychiczne objawia się bólem ciała. Bólem duszy. Modlę się o koniec. nie wiem co to jest odpoczynek i czy ja odpoczywam. Na to pytanie nie umiałam też odpowiedzieć mojej terapeutce. Nie wiem czy mogę odpoczywać. Nie wiem jak to robić. Nie wiem czy w ogóle by się dało. Raczej nie.i co było dalej
przemyt na porodówce
Nie wiem ilu znacie przemytników, ale dziś poznacie jedną. Przemytniczkę. Nie wiem też, czy ktoś tak robi, ale ani razu, na ani jednej liście wyprawkowej nie widziałam tego towaru.
Po co mi ta terapia?!?! Jest sens? #3
Czy rzeczywiście to jest dla mnie dobre? Bo to nie tylko 50 minut rozmowy, dosyć trudnej, ale również to co się dzieje w międzyczasie. Dzień przed, dzień po. Kryzysy, rozterki, przeżywanie. Chodzę i błądzę po mieszkaniu. Przypominam sobie raz jeszcze. Odkrywam to, co wyparłam lub zatuszowałam.
powiedzieć terapeutce: nie wiem czy przetrwam #2
„Jeżeli będzie Pani czuła wyraźne spadki nastrojów, proszę mnie informować. (…) Kryzys jest wpisany w terapie (…). Nie chcemy jednak Pani rozłożyć całkowicie, ma Pani intensywne życie, jest Pani mamą dwójki malutkich dzieci”.
Jak przetrwać kaca po 30stce?
Celowo dodałam po 30stce, bo mam wrażenie że tutaj zaczyna się pewna magiczna granica. Przed 30-stką budzisz się rano, zdychasz i lecisz na kolejną imprezę. Po 30stce? Mój kac na jednym dniu się nie kończył… Reprezentowałam śmierć, byłam zombie, męczyłam się leżąc. Jak to przetrwać? Jak przetrwać kaca?
czym są trudne chwile?
Mam wrażenie, że wszyscy zgodnie, jak jeden mąż i jedna żona pod tymi trudnymi chwilami chowamy całą masę emocji. Często są one tak silne, tak wyżerające, że boimy się je nazwać. Czy to jest próba wyparcia? Zatuszowania? Czy później wszyscy błądzimy tak po omacku, po tych trudnych chwilach, zastanawiając się, czy ja jestem pojebana. Skończona. Czy to mój koniec.