Na jednej z grup na fejsbuku dotyczącej powrotów do kraju zadałam pytanie: „jakie były Wasze pierwsze-pierwsze wrażenia po powrocie?” Wypowiadały się osoby, które zdecydowały się przeprowadzić nawet po ponad 10letnim stażu w UK. W dzisiejszym wpisie opisze Wam również moje wrażenia oraz… jak zaczynam żyć na nowo.

[fb_button]

Pierwsze wrażenia po powrocie

Takie zupełnie pierwsze wrażenie to… jakbym była w jakimś filmie i właśnie nastąpił zwrot akcji. Jadę po brzegi wypchanym autem, ledwo mam gdzie wcisnąć nogę, jest już ciemno ale wszystko jedno. Dla mnie znajomy widok, przejazd przez Trójmiasto (które kocham i przeżyłam tam piękne i szalone lata) jest niesamowitym doznaniem. W głowie sobie powtarzam, że już nie muszę wracać. Nie muszę już wracać. Koniec tego życiowego cyrku i mentalnej porażki. Przez pierwsze dni wyglądałam za okno i wyobrażałam sobie jak wielka dzieli mnie odległość od UK. Za tym blokiem, za kolejnym, Niemcy, Holandia, Morze Północne.

Nie odczuwam tęsknoty. Delikatny sentyment mam do Polmont, dzielnicy Falkirk (miasta oddalonego ok. 40 km od Glasgow) w której to rozkwitła nasza miłość na dobre. Hektolitry wina, godziny rozmów, jedzenie naleśników z nutellą i bananami o godzinie 3 w nocy. A przed domem biegały króliki, okej tu mam sentyment.

Przed powrotem do Polski jeszcze tam zajechaliśmy. Spojrzeć. I jeszcze na widok na całe miasto, w którym to na samym początku obiecaliśmy sobie, że będziemy dbać o naszą miłość. Że zawsze będzie między nami ogień.

(i jest)

Ogólnie – tak przerywając na chwilę – warto sobie czasem przysiąść i spisać jakiś etap w życiu, jakieś wydarzenie. Pamięć bywa zawodna, ale słowo pisane ma moc. Ja jestem takim dzikusem, że piszę bloga, piszę w Wordzie jakieś tam przemyślenia (może kiedyś skleję książkę)(w sumie zawsze się marzyło koleżance) no i dodatkowo prowadzę pamiętnik. Ogólnie to jestem straszną gadułą i ten oto problem przelewam na papier.

Tak, biedny Macieja. Często musi to znosić (pewnie ten odpoczynek ode mnie trochę mu się jednak przyda 😉 )

Kiedyś nawet miałam zakwasy na twarzy od gadania.

Ostatnio na dworzu odmarzła mi broda od tego nadawania. Także cóż.

Powrót do normalności.

„Wrócisz do żywych” usłyszałam. I wróciłam do żywych. Wiecie – oddycham. Idę i się uśmiecham. Jestem uprzejma, bo co mam nie być. Smutno jest być gburem. Na następny dzień po przyjeździe miałam taki przypływ endorfin, adrenaliny, że… wstawałam, siadałam, chodziłam w kółko. Jak jakaś głupia pobiegłam do lustra by zobaczyć to na własne oczy – prawdziwie szczera radość.

Ja wiem, że nie byłam tam jakoś specjalnie długo (2 lata i tyle mi starczyło) i Ci, którzy są tam już weteranami mają zupełnie inne poglądy, różnimy się podejściem, różnimy się historią. Możliwe, że mój przypadek różni się od typowego emigranta – ja jechałam po miłość i przygodę. Marcin z kolei po edukację (tu pochwalę mego faceta – ukończył tam dwa kierunki).

I na szczęście nie znalazłam się w takiej sytuacji, że muszę wyjechać ze względu na pieniądze (pewnie gdyby tak było śpiewałabym teraz inaczej). Ja wręcz przeciwnie – wydałam wszystkie swoje oszczędności gdy tam przyjechałam, ale młody człowiek, bez rodziny, bez jakichś większych zobowiązań naprawdę może pozwolić sobie na takie szaleństwa. Ja wiem, że przeklnę to zdanie gdy Aleks dorośnie i wyskoczy mi z jakimś pomysłem, a’la matka za młodu, ale… życie jest od próbowania; od życia przede wszystkim.

Ja w Wielkiej Brytanii nie żyłam.

Tutaj czuję że żyję. I przede wszystkim chcę żyć. O to się właśnie rozchodziło. O tę radość i satysfakcję z życia. Wiadomo że pierwsze 3 dni byłam trochę wystrzelona – próbowałam pisać, bo chciałam dodać post od razu, ale… Naprawdę musiało to do mnie dotrzeć. (wybaczcie wpis dopiero po tygodniu)

Cały czas rozmawiam z Marcinem, który to jest w trakcie domykania ostatnich spraw w UK i za 2 tygodnie również do mnie dołączy – sam nadal nie wierzy.

Dlatego warto dać sobie czas.

Na dojście do siebie. Jednak to są zmiany – przeskoczenie z kultury (albo raczej mieszanki kulturowej) na kulturę. Na nabranie nowego rytmu dnia, na odświeżenie kontaktów.  Na ogarnięcie pracy, mieszkania, czy chociażby połażenie po sklepach i po okolicy. Co się da załatwić wcześniej (np. wynajem czy kupno chaty, albo poszukiwanie pracy) to załatwić. Dać na luz na pierwsze tygodnie. Zwolnić, zebrać energię by zacząć na spokojnie działać.

A funty na złotówki? Złotówki na funty? Bo o to w wielu przypadkach najwięcej się rozchodzi.

Co z tymi pieniędzmi? Ja wam powiem tak. A srał pies te pieniądze naprawdę. Ja wiem, potrzebne żeby przeżyć, żeby opłacić rachunki, dziecku dać, sobie na wszystko nie żałować, móc odkładać – będziemy się starać z Macieją najlepiej jak potrafimy.

Ale czuję ulgę. Nie chcę być więźniem funta.

„wyjście z więzienia”

I właśnie niektórzy takie odnoszą/odnosili wrażenie po powrocie z UK do Polski. Jakby wyszli z więzienia. I szczerze powiedziawszy (zastanawiałam się czy to tu pisać) również takie miałam odczucie. Jakbym wyrwała się z jakiegoś obozu, znalazła tę dziurę w płocie i nawiała.

Chyba chodziło w tym o to, że wiele osób mówiło, że: „w uk żyje się lepiej”, „łatwiej z kasą”. Non stop słyszałam: „nooo wy tam macie funty, to inaczej”. I tak ogłupieć trochę można. Powinno być mi fajnie, a nie jest i co teraz. Czy powinnam się zmusić, czy mam prawo przyznać że wcale nie jest tak super, że właściwie to chcę do domu. To zaraz głosy, że w Polsce jest źle i ta „polska mentalność”.

Najpiękniejsze wyrażenie: „do czego wy chcecie wracać”

do gówna, kurwa, do gówna

(jakbym Wam napisała, ile tekstu już skasowałam bo mnie poniosło, to… wierzcie – powstałby z tego 3x dłuższy wpis)

Po prostu mi, mnie Angelinie, osobie fizycznej, nie żyło się TAM lepiej. I te hajsy nie były jakieś super, może faktycznie zapracujesz i masz, (w delikatnymprzeciwieństwie do Polski), ale i tak nie były mi one w stanie wynagrodzić tego nieszczęścia, które tak rosło i rosło, aż dotarłam do granicy wytrzymałości. Poza tym przy dziecku zmienia się tok myślenia, to znacząco mnie uderzyło. Nie chciałam tam wychowywać Aleksa, nie chciałam by dorastał z dala od rodziny i moich najbliższych. Nie chciałam być tam sama.

Dlatego cieszę się, że się z tego wyrwałam, że zachowałam się fair w stosunku do samej siebie, że olałam ten „pinionc” by żyć skromniej, ale szczęśliwie. Że uciszyłam te wszystkie głosy, te komentarze gdzieś tam na fejsbukach, te batalie Polaków na grupach za/przeciw powrotom – dałam sobie wolność wyboru.

I zrobiłam słusznie.

Szykuję się na mnóstwo pracy.

Bo to jest nieuchronne i z tym musiałam się liczyć, że jeżeli coś chcemy osiągnąć to czeka nas (mnie i Marcina) multum poświęceń, ale przynajmniej odczuwam motywację i chęć do działania.

Teraz przynajmniej już wiem, czego chce, czego nie jestem w stanie zaakceptować, czego/kogo mi brakuje i najważniejsze – po prostu się nie wstydzę. Nie wstydzę się tego, że tam mi było źle, że Wielka Brytania nie jest dla wszystkich, jak i również nie uważam tego za porażkę. Mam na koncie rzucenie studiów w Poznaniu, zawinięcie kity z Krakowa, odmówienie jako świeżynka pracy w swoim zawodzie (PKO) i… również nic z tego nie żałuję.

Za każdym razem gdy podejmuję jakąś decyzję, robię wewnętrzny rachunek sumienia, próbuję raz jeszcze i jeżeli naprawdę nie ma między nami chemii, czuję że to nie to – mówię po prostu Nie, dziękuję.

Także Wielka Brytanio – nie, dziękuję.

Jestem z siebie dumna.

A jak się czuli inni Polacy wracający do swojego kraju?

Częste słowa jakie padają to radość, ulga, wzruszenie. Jaki jest powód tych emocji? Spora część Polaków, która wyjechała planowała pobyć jakiś czas, zarobić pieniądze i wrócić. Data powrotu jednak się przesuwała lub w niektórych przypadkach… zacierała. Miesiące mijały a strach przed zmianami dopadał nie jednego (na to poświecę osobny post). W skrócie – jednym się podoba, innym nie, a strach? Jest naturalną koleją rzeczy, obawa przed nieznanym, czyli jak to będzie i jak sobie poradzimy.

Nie spróbujemy to się nie dowiemy. 🙂 Gwoli ścisłości są tacy, co wrócili do Polski i po czasie pojechali z powrotem do Wielkiej Brytanii (i niektórzy – z powrotem do Polski).

Mimo wszystko ja osobiście wychodzę z założenia, że dla czystego sumienia warto zaryzykować. W końcu stawka może być wysoka – szczęście.

„WITAMY W POLSCE”

Tak pięknie mnie przywitano. Multum wiadomości, komentarzy, uściski, uśmiechy. Spaceruję z Młodym i spotykamy znajomych. Ilość kaw czekających do wypicia prawdopodobnie wypłucze całkowicie magnez z mojego organizmu, ale naprawdę – dostałam od Was dużo ciepła i wsparcia. To niesamowicie miłe, że ludzie czekają z otwartymi ramionami, że rzeczywiście – jest gdzie i przede wszystkim DO KOGO wracać. Że ta „polska rzeczywistość” nie jest taka zła jak ją malują, a wrednych i złych ludzi naprawdę można spotkać wszędzie (nie tylko u nas w urzędzie czy sklepie czy jedynie u nas w Polsce). Może po prostu moje pokolenie lat 90 ma już trochę inne podejście do życia. Faktycznie nie przeszło nam odczuć na własnej skórze wojny, komuny. I nie uważam że jesteśmy pokoleniem lepszym, dobrze po prostu że wrzucamy powiew wiary w drugiego człowieka, wrzucamy trochę na luz.

Jeszcze raz (choć pisałam Wam to) mega turbo dziękuję za każde miłe słowo, gest. Wierzcie lub nie, czytałam po kilka razy, z kręcącą się łezką w oku, że w końcu nadszedł ten dzień. Często sobie wyobrażałam w głowie powrót, to hasło: „wracam do domu”, było to dla mnie w pewnych momentach tak nieuchwytne i zdawało mi się, że już nie dam rady, bo stety lub niestety jestem dosyć wrażliwą osobą. Dlatego taki ogrom wiadomości – na Instagramie, na Fejsie, nawet na Majlu – masakra. Jak gadułą jestem okropną, jak rzekomo charyzmy mi nie brak, tak mowę mi odbierało, ale… poczułam przy tym niesamowity przypływ mocy, za którą dziękuję i którą przesłałabym osobom, które nadal zmierzają się z kwestią podjęcia jakiejś trudnej decyzji.

Gdybym mogła to bym Was wszystkich wyściskała, a zwykłe, proste: „witamy w Polsce” rozwaliło mnie na łopatki.

Pamiętaj, to Ty jesteś kowalem swojego losu, masz prawo odczuwać inne emocje niż reszta, masz prawo coś lubić bądź nie i masz prawo coś zmienić. Akceptuj decyzje innych, szanuj ludzi wokół, ale szanuj przede wszystkim siebie.

 

Do następnego! (a w następnym może trochę odbiję od tematyki przeprowadzek, tak dla odskoczni bo toć ile można wracać!)